حسین عسگری در گفتگو با خبرنگار ورزشی راسخون، با اشاره وضعیت آشفته ی دوچرخه سواری ایران اظهار داشت: وضعیتی که این رشته ی مهیج در این ماه ها و سال های اخیر با با آن روبروست، اسفبار است و نمی دانم چه بگویم. بعضی وقت ها اتفاقاتی می افتد که با گفتن چیزی حل نمی شود اما یکی از دلایل وضعیت کنونی فدراسیون دوچرخه سواری برخی از پیشکسوتان و خانواده ی این رشته است که یکی از دلایل مهم آن می تواند باشد. سطح پیشکسوتان این رشته باعث شده تا این رشته به چنین روزهایی برسد.
 
وی در خصوص نقش خسرو قمری رئیس فدراسیون دوچرخه سواری افزود: وقتی وزیر ورزش شخصی را به عنوان رئیس فدراسیون می گذارد، حتما از نقش و نتایجش راضی است که این کار را می کند! ما نباید نظر بدهیم در مورد نقش رئیس. نمی دانم راجع به چه کسی حرف بزنم. مشکلات یکی دو تا نیست. یکی از مشکلات اساسی دوچرخه سواری این است که زیرساخت های این رشته به طور کلی از بین رفته است.
 
قهرمان سابق دوچرخه سواری ایران ادامه داد: دوست ندارم در مورد پیشکسوتان حرف بزنم. وقتی با یک تلفن، نظر پیشکسوت تغییرمی کند، دیگر چه صحبتی کنیم. بگذارید در عالم هپروتی که هستند، بمانند. دوچرخه سواری ما دیگر مرد. سالهاست مرده است. اگر بخواهد به شرایط سابق و خوب خود برگردد شاید 10 سال بیشتر زمان می برد آن هم با برنامه. هرکسی که رئیس می شود فقط شعار می دهد و هیچ اتفاقی نمی افتد. هیچ موقع نمی گویم خسرو قمری نباشد ولی به وضوح می بینم آدم هایی هم که پشت در اتاق رئیس فدراسیون هستند، هزار مرتبه بدتر از قمری هستند. آدم هایی که در ذهنشان کاندیدای ریاست هستند.
 
حسین عسکری گفت: اگر آدم هایی مثل علی انصاری به فدراسیون دوچرخه سواری بیاید، می شود امیدوار بود. اما برخی از آدم ها هستند که خودشان را به درو دیوار می زنند تا به ریاست فدراسیون برسند. یکی از آقایان به من گفت که من در دوچرخه سورای چیزی به دست نیاوردم، باید بیایم در سیستم تا حقم را بگیرم! چطور می خواهد بیاید و با چه روشی می خواهد حقش را بگیرد؟! آدم هایی هم که داعیه ریاست در ذهن دارند، خاک خورده ی این رشته هم نیستند. دوچرخه سواری آدمی می خواهد که با برنامه و دلسوز باشد. برای این رشته وقت بگذارد و راهکارهای عملی را در پیش بگیرد.
 
وی تاکید کرد: یک سال قبل در یک دوره اردو 80 دوچرخه سوار نوجوان دعوت شدند. بعد از آن چه اتفاقی افتاد؟ چرا ادامه پیدا نکرد؟ باید چند سال روی نوجوانان کار کرد. این قدر به اردو بروند وبیایند تا پشتوانه سازی صورت بگیرد. باید برای نوجوانان انگیزه ایجاد کرد. ما الان ورزشکار خوب و مطرح نداریم. تعداد رکابزنان مطرح ایران که بشود به آنها امیدوار بود، به اندازه ی انگشتان یک دست هم نمی رسد. اکثر دوچرخه سواران ما کناره گیری کرده اند. با مشکل کمبود ورزشکار مواجه شدیم. مشکل زیرساخت دوچرخه سواری واقعا بیداد می کند.
 
قهرمان سابق دوچرخه سواری ایران ادامه داد: ورزشکاران ما دوچرخه ی خوبی که بتوانند رکاب بزنند، ندارند. قبلا دوچرخه های خوب داشتیم اما الان دچار مشکل هستیم. فدراسیونی یک دوره دوچرخه های خودش را از ورزشکارانش گرفت. شاید آنها پیش خودشان فکر می کنند به هرکسی نباید دوچرخه داد. به آنها که مستحق هستند باید دوچرخه تعلق بگیرد. این وسیله تاریخ مصرف دارد و بعد از 5 سال دیگر به درد دوره ی قهرمانی نمی خورد. البته می شود دست دوم ها را به رکابزنان آماتور داد. خوشبختانه من وقتی رکاب می زدم، خودم اسپانسر داشتم و به من دوچرخه می دادند و حمایت می کردند.
 
حسین عسگری گفت: نمی توانیم بگوئیم مشکل اصلی وضعیت کنونی دوچرخه سواری رئیس آن است. وقتی کرونا بوجود آمد و دنیا را درگیر کرد، فعالیت ها متوقف شد اما نباید کار را رها کنیم. می توانیم از این دوران نهایت استفاده را ببریم و زیرساخت ها را درست کنیم. می توانیم ورزشکاران پایه را سروسامان بدهیم. البته این مسائل به داشتن بودجه هم برمی گردد. یا باید بودجه ی خوبی داشت یا اینکه اسپانسر گرفت. باید در این مدت پیشکسوتان دلسوز و کسانی که می توانند کمک حال باشند را پیدا کنند.
 
وی در خصوص اینکه آیا لیگ دوچرخه سواری برگزار می شود یا نه؟ افزود: خودم شنیدم که تا یک ماه آینده مجوز برگزاری لیگ ها و جایزه بزرگ ها را خواهند داد. مسابقات مثل گذشته فکر می کنم برگزار شود. البته چون با فدراسیون سروکاری ندارم، اطلاعات دقیق هم ندارم. ورزش حرفه ای برای رفع سلامتی بود و حالا بعد از بازنشستگی از دنیای حرفه ای وقتی دتس داده تا برای سلامتی ورزش کنم.
 
قهرمان دوچرخه سواری ایران در پاسخ به این سوال که وارد سیستم مدیریت ورزشی نمی شود؟ گفت: وارد مدیریت شدن کارهای غیرورزشی هم می خواهد. باید هزار ترفند پیاده کرد تا به صندلی ریاست رسید. در این مدت هیچ کاری انجام نشده است. ورزشکاری که بشود به آن امیدوار بود، محمد گنج خانلو و بهنام آرین هستند. قبلا در هر تور آسیایی می رفتیم، جزو رده های اول تا سوم بودیم. تیم دوچرخه سواری ایران جزو مطرح ترین ها بود. اکثر همدوره های من دیگر رکاب نمی زنند. هردوچرخه سواری به دلایلی کنار رفت. من در کل رشته های ورزشی ایران، تنها ورزشکاری هستم که 6 دوره به المپیک آسیایی رفتم؛ یعنی 24 سال. من در دوران حرفه ای بیش از هزار مدال رنگارنگ کسب کردم. در تاریخ دوچرخه سواری به غیر از سال 53 که آقای "جوزف" به عنوان مربی خارجی به ایران آمده، با تمام مربیان خارجی که آمده اند، کار کرده ام. تجربیات تمام این مربیان خارجی را هم نسلان من دارند. الان که پول مربی ایرانی را نمی توانند بدهند چه برسد مربیان خارجی.